Istnieją różne, często bardzo indywidualne metody wędzenia serów. Oczywiście zależą one również od rodzaju sera i jaki efekt końcowy chcemy uzyskać. Jednak by nie popsuć jego właściwości, a jednocześnie uwypuklić walory smakowe to powinniśmy go wędzić przy słabym ogniu i w zimnym dymie. Ser nie powinien być zbyt mocno podgrzewany, bo spowoduje to utratę zbyt dużej ilości tłuszczu i wody. W efekcie otrzymamy suchy i twardy ser, który podczas krojenia będzie się rozpadał.

Obecnie coraz chętniej korzystamy z przepisów naszych babć i dziadków i z tradycyjnych metod przygotowywania potraw. Chcemy cieszyć się ich niepowtarzalnym smakiem i aromatem, a także bliskością podczas ich spożywaniu rodziny i przyjaciół. Warto wiedzieć, że czasach, gdy nie było lodówek, tradycyjnym sposobem konserwowania i przygotowywania mięsa i ryb było wędzenie. Wędzenie nadawało mięsu trwałość i pozwalało na dłuższe przechowywanie.

Techniki wędzenia odnoszą się do poszczególnych metod wędzenia. Powinniśmy wiedzieć, ze szczególne warunki wędzenia, tj. temperatura i czas, są dla każdego rodzaju wyrobu różne. Gdyż skład produktu, jego średnica, masa oraz określona wydajność decydują, w jakich warunkach produkt ma być wędzony. Istotne jest również jakiego rodzaj drewna użyjemy do wędzenia. Poszczególne metody wędzenia i ich techniki przeprowadzania, szczegółowo omówiliśmy w poprzednich artykułach.

Warto też wiedzieć czy istnieją alternatywy dla tradycyjnej techniki wędzenia dymem drzewnym.

Wędzenie gorące oraz ciepłe z pieczeniem, to sposób wędzenia identyczny jak wędzenie dymem gorącym. Tą metodę procesu wędzenia stosujemy zasadniczo do wędzenia kiełbas. Możemy jej także użyć do wędzenia wyrobów z jednego kawałka mięsa, jak np. do szynek.

Wędzenie ciepłe przeprowadzamy w temperaturze od 30°C do 45°C–50°C. Zależnie od rodzaju wędzonego produktu poświęcamy mu czas od kilku do 48 godzin. Pamiętajmy, że wilgotność względna wędzenia powinna być wyższa niż 80%. Wędzenie ciepłe stosujemy przy wyrobie specjałów, których nie zamierzamy przechowywać zbyt długo, maksymalnie przez 2–3 tygodnie.

Metodą tą wędzimy między innymi ryby oraz duże wyroby wędliniarskie jak kiełbasy parzone i szynki. Produkty te tracą podczas wędzenia do 10% swej masy wyjściowej. Natomiast składniki dymu przenikają je głównie w warstwach zewnętrznych. Na powierzchni wędzonek tworzy się zeschnięta, stwardniała warstwa, która poprawia trwałość wyrobów i produktów i chroni przed zbyt dużym ubytkiem wody podczas parzenia.

Wędzenie na zimno, jak sama nazwa wskazuje odbywa się w stosunkowo niskiej temperaturze tj. od 16ºC do 22ºC. Musimy uważać by temperatura dymu w wędzarni nie przekraczała 22ºC.

Proces wędzenia na zimno odbywa się przy różnej gęstości dymu, jego wilgotności względnej od 85% do 95% i przy szybkości przepływu powietrza od 7 do 15 m/min. Czas wędzenia waha się od 1 do 14 dni.

Wszystkie wędliny, które są zrobione z jednej porcji mięsa, i włożone do osłonki takiej jak np. siatka wędliniarska, pęcherz wieprzowy, osłonka kolagenowa, osłonka celulozowa, ale też bez osłonki, tj. np. szynka, baleron, polędwiczka, karkówka, ogonówka oraz wszystkie kiełbasy w jelitach naturalnych (za wyjątkiem kiełbasy białej surowej), podlegają procesowi wędzenia. Z wyrobów wędliniarskich dopuszcza się do wędzenia jedynie kiszkę pasztetową bez kaszy manny i kiszkę wątrobianą.

Wędzenie jest jednym z najstarszych sposobów przetwarzania żywności. Historia sięga aż do czasów prehistorycznych,  gdzie wędzono mięso głównie w celu przedłużenia terminu spożycia. Nasi przodkowie odkryli, że mięso poddane działaniu zimnego dymu nie psuje się tak szybko.  Dodatkowo zmienia na lepsze jego smak i kolor, a także nadaje mu charakterystycznego przyjemnego zapachu. Początkowo wędzono głownie ryby,  lecz z czasem kiedy proces ten zaczął spełniać rolę polepszenia smaku pojawiły się wędzone mięsa,  a nawet sery.